Christiane weet van sommigen nog de echte naam, van anderen heeft ze de echte naam nooit geweten.

Ze gaat verder. Staf Kuste, Nie Katte, die hield een café met een bollebaan. Fiele Pastuur, een oude vrouw die een winkeltje had waar je van alles kon krijgen. Mie Tuite had weer een winkeltje van garen en sjette. De Roste Marie was een café. Ming uit de Tonne. Rachel de Moen, Viene Snel, zij had een duivenlokaal en haar man was Sjarel Post. Stiffe Paji, de Schoen, Michel de leuzigen, die werkte niet graag, Spekkoekes, de Bavve, de Glazen Merrebol, een oud cafeetje, Riene Bruut, haar man luidde de klok, de Schone Paula, de Sjieke, de Sigare, nen boer in de Langestraat. Dat was ook ne vieze. In de tijd van Sint-Maarten wilden we allemaal een schone raap voor ’t paard van de sint. We trokken dan naar zijn veld en als het geen schone raap was, dan gooiden we die terug. Hij heeft verschillende keren met zijn riek achter ons gezeten. Marie Smoutbol, Lo Petalle en Elvire Pato die woonden in kleine huisjes achteraan de wei waar de bomen van klompenmaker Tuur Van Daele lagen, nu is er de Vuurkruisenstraat.

Ieder jaar de vijftiende augustus was het braderie in de Roskotstraat en die was erg gekend, daar kwam veel volk op af. In ieder café zat een jazz te spelen: een saxofoon, een accordeon en slagwerk. En daar werd gedanst. Dat was echt ne schone tijd, mijmert Christiane.

Het werk op de fabriek werd ik na een tijdje wel gewoon, gaat Christiane verder, en eigenlijk heb ik dat werk wel graag gedaan maar ik had me altijd voorgenomen als ik de okkazzje kreeg om me op de een of andere manier op te werken. Dat is gelukt want in 1966 werd ik ‘mistesse’ en was ik verantwoordelijk voor het stikatelier. Dat heb ik 19 jaar gedaan tot ik in 1982 met brugpensioen kon.

Echt proper werk was dat niet die jutezakken stikken, zegt Christiane. Later was de jute beplakt met papier om meer stevigheid te geven maar dat had dan weer het nadeel dat dat papier in je handen sneed en je handen altijd openlagen. Om nog andere zakken te stikken had je garen nodig dat in olie lag. Dat had dan weer het nadeel dat die olie overal in het rond spatte, in ons gezicht, in ons haar.

In het begin werden we iedere zaterdag uitbetaald. We kregen dan een rond ijzeren doosje waarin onze pree en een briefje zat, later waren dat omslagen en dat heeft geduurd tot ons geld via de bank werd gestort.

38 Jaar heeft Christiane ‘tot Houges’ gewerkt. In al die jaren zijn er wel enkele ongelukken gebeurd. Een jongeman die zijn vinger kwijtraakte in een molentje, een meestergast die met zijn twee handen tussen een rol sukkelde maar het ergste ongeluk was ongetwijfeld die ontploffing in 1961. In het pekkot hadden ze een ketel aangestoken die korte tijd later ontplofte. Vier doden waren er toen, vertelt Christiane, dat was erg. Een schone gebeurtenis was de viering van 100 jaar La Zéloise in 1969. Meneer Gilbert en meneer Jules Haegens nodigden toen alle werknemers uit voor een feestmaal.

Hij kwam me halen om te dansen, vertelt Christiane, maar hij zei er onmiddellijk bij dat hij niet kon dansen. We zijn blijven dansen en daarna blijven afspreken. Germain werkte in Huis Ten Halve, een katoenweverij op de Lokersebaan. In 1956 zijn we dan getrouwd en we gingen in een huisje in de Drieputtenstraat wonen. 750 frank (19 euro) huishuur betaalden we in die tijd. Echt veel was dat niet maar veel luxe hadden we heus niet, gaat Christiane verder. Vooraan was er een beste plaats, een gang en daarachter een woonkamertje.

Er was geen gootsteen, geen badkamer en ’t huiske was vanachter. Een keuken hadden we niet, ik moest afwassen in een moentje en ons gasfornuis stond in ’t stalleke onder een golfplaten dak. We hadden inderdaad lopend water maar het kraantje stond in de gang aan de voordeur. Jonge mensen kunnen zich dat niet meer voorstellen, maar zo leefden we als jong getrouwd koppel. In 1963 werd haar enige dochter Marie Anne geboren.

Begin van de jaren zestig werden de eerste huizen van de Tuinwijk gebouwd. Christiane wou daar altijd graag wonen. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, voor we daar een huis konden kopen, gaat Christiane verder. Ik heb de deur van gemeentesecretaris Anthuenis werkelijk plat gelopen tot het uiteindelijk in 1965 in orde kwam: we konden een gesloten bebouwing kopen in de Beukenlaan. We waren de koning te rijk! Plots hadden we alles wat we vroeger niet hadden: een keuken met een elektrisch vuur, een badkamer, WC in huis…

Weduwe
Haar man heeft slechts dertien jaar kunnen genieten van hun huis. In september 1978 kreeg hij via een open wondje een besmetting die hij opliep bij het vissen. De dokters wisten zich geen raad en drie weken later stierf Germain. Christiane was weduwe op haar vijfenveertigste. Het was een harde noot om kraken, bekent Christiane, als je zo vroeg voor alles alleen staat.

Sinds 1970 woonde ook haar moeder in het gezin. Mijn moeder was niet makkelijk maar na de dood van Germain probeerde ze meer en meer beslag op mij te leggen. Ik heb het soms niet zo makkelijk gehad, zegt Christiane eerlijk, ’t was soms moeilijk om de kerk in ’t midden te houden. Gelukkig heeft ze vijf jaar later via haar nonkel Jozef Samson leren kennen.
Jef was van den Dijk en elf jaar ouder, gaat Christiane verder, ’s Avonds kwam hij bij mij maar overdag ging hij naar zijn huis en zijn grote groentetuin. Maar het klikte en ik heb met hem schone jaren gehad. Jammer genoeg heeft dat mooie liedje maar vier jaar geduurd want in 1987 overleed Jef na een hersenbloeding en was ze terug alleen.

In 1988 is ze lid geworden van de KBG (nu Okra). De gepen-sioneerdenbond had een volksdansgroep en dat was de ideale uitlaatklep voor Christiane. Ik keek iedere week uit naar dat uurtje dansen en zo leerde ik ook andere vrouwen kennen. Ook vandaag is Christiane nog lid van Okra, ze is zelfs ondervoorzitter. Aan het einde van deze bestuursperiode stop ik er mee, zegt ze resoluut, dan ben ik in de tachtig en dan mogen jongeren het overnemen.
In 1997 kwam de derde man in haar leven. Marcel Huyghebaert, haar oud-directeur, was zijn vrouw verloren en op een dag raakten ze samen aan de klap… Ondertussen zijn ze al vijftien jaren samen.